[Update] นิยาย นวนิยาย นิยายออนไลน์ เขียนนิยายออนไลน์ | ถ่อมตัว ภาษาอังกฤษ – NATAVIGUIDES

 

“ว่าไงหนุ่มๆ ออกมากันได้สักทีนะ” ยูจุงฮวังเอ่ยทักขึ้นเมื่อสามพี่น้องร่วมวงเดียวกันหอบหิ้วกันมาอย่างทุลักทุเล เป็นไป่ต๋าชุนที่พุ่งตัวเข้าไปหาคนโตกว่าอย่างออดอ้อน

 

“พี่ใหญ่ คยองดึงหูน้องอ่า”

 

เห็นดังนั้นคนยืนอยู่ก่อนถึงกับหลุดขำน้องเล็กที่ทำทีลูบใบหูตัวเองป้อยๆ แม้จะไม่ได้มีรอยแดงก็ตาม

 

“หื้ม ไหนมาดูซิ แต่พี่ว่าคนที่น่าโอดครวญเป็นไอเบียวนะ หูหลุดติดมือคยองแล้วมั้งเนี่ย”

“โธ่! น้องขออ้อนหน่อย ทำไมพี่ฮวังไม่รับมุกน้องเลย”

 

น้องเล็กของวงว่าพลางเอาศีรษะกลมชนๆ ที่ต้นแขนคนพี่ จนยูจุงฮวังเอ็นดูไป่ต๋าชุนยิ่งกว่าเก่ากับความขี้อ้อนที่ไม่มีใครเกินของเด็กน้อย “เอาน่า ไม่งอแงนะเด็กดี ก็เบียวมันน่าอนาจกว่านี่นา หรือจะเถียงว่าไม่จริงล่ะต๋าชุนน้องพี่”

 

สิ้นเสียงทุ้มติดตลก โดคยองที่ยังไม่ละนิ้วเรียวออกจากติ่งหูของคนที่อายุน้อยกว่าตนปีหนึ่งก็หันขวับทันที

“พี่ฮวัง ทำไมพูดเสียน้องดูแย่เลยอะ”

“ไม่ใช่แค่ดูแย่ แต่แย่จริงๆ คยอง นายมันร้ายมาก อะโอ้ย..”

 

พัคโคเบียวที่อดไม่ได้ที่จะแกล้งแหย่ร้องขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแรงจากนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ของพี่รองแห่งวง Miniscule เริ่มลงน้ำหนักมากขึ้น “แหะๆ ยอมแล้วครับๆ หูยานหมดแล้ว เดี๋ยวผมไม่หล่อ ไม่มีสาวเอาขึ้นมา คุณโดคยองจะรับผิดชอบไหวหระ-”

 

ได้ผล น้ำสียงยียวน ยังพูดไม่ทันจบดี โดคยองก็รีบปล่อยสิ่งที่ดึงอยู่ด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ แล้วทำทีไม่รู้ไม่ชี้จนทั้งวงหัวเราะลั่นหน้าทางเข้าไปตามๆ กัน

 

“เขินเหรอ”

“เหอะ อย่าพูดมาก เตรียมตัวปิดเครื่องมือสื่อสารได้แล้ว ใกล้เวลาแล้ว”

 

 

 

 

 

 

 

เวลานี้ ทั้งสี่ก็ได้ขึ้นเครื่องเป็นที่เรียบร้อยแล้วตามที่นั่งที่คนดูแลจัดไว้ ซึ่งเป็นยูจุงฮวังกับไป่ต๋าชุนนั่งอยู่ช่วงกลางๆ ค่อนท้ายตามด้วยโดคยองกับพัคโคเบียวอยู่ถัดมาข้างหน้าที่หนึ่ง

 

 

เครื่องบินเริ่มเคลื่อนตัวแล้ว บรรดาแอร์โฮสเตสเข้าประจำที่ ผู้โดยสารทยอยคล้อยหลับไปตามๆ กัน แต่ความสงบสุขอยู่กับวง Miniscule ไม่นานนัก เมื่อเจ้าเด็กแสบเกิดอาการเมาเครื่องทั้งที่กินยากันไว้แล้ว ยาดมก็ถือคามืออยู่แท้ๆ

 

 

“ลูกอมอยู่ไหนต๋าชุน พกติดตัวขึ้นมาหรือเปล่า” เป็นพัคโคเบียวที่หันมาทั้งตัวด้วยท่ายืนเข่าบนเบาะ ตามด้วยโดคยองที่หันมาพร้อมลูกกวาดอันหนึ่ง

 

“อึก..”

“ไม่ต้องหาหรอก เอาของพี่ไปก่อน”

“มาว่ะ ป๋ามากๆ”

“เอิ่ม.. อย่าทุเรศ น้องเขาหน้าเขียวหน้าเหลืองแล้วเนี่ย”

 

ไม่ทันได้ต่อปากต่อคำอะไรกันต่อ เสียงหัวเราะที่ยังไม่แตกหนุ่มก็ดังขึ้นเสียก่อน ไม่ผิดเลย.. เสียงคนเมาเครื่องนี่แหละ น่าทึ่งจริงๆ สภาพยัดยาดมเต็มรูจมูกขนาดนี้ยังจะขำออกอีก

 

“อยู่นิ่งๆ ต๋าชุน เดี๋ยวพี่ปรับสายเข็มขัดให้หลวมขึ้นก่อน จะได้ขยับตัวสะดวก” ยูจุงฮวังว่าพลางจัดการอย่างทึ่พูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้น้องน้อยสงบลงได้เลย

 

“ฮ่าๆๆ ขอบคุณพี่ๆ มากนะครับ อึก..”

“พอเลยเจ้าตัวแสบ เอนมาทางนี้” ไม่ว่าเปล่ามือใหญ่ข้างที่อยู่ติดกับไป่ต๋าชุนก็เอื้อมไปประคองศีรษะของเด็กหนุ่มเจ้าของผมสีเงินยวงให้มาพิงอกกว้างของตน ..ถ้าให้นอนตักได้คงทำไปแล้ว

 

 

“น้องเป็นไงบ้าง” พัคโคเบียวที่เผลอหลับไปด้วยอาการล้าจากการเล่นเกมมากเกินไปนั้น รีบพรวดพราดหันกลับมาถามทั้งที่ตายังลืมไม่ค่อยจะขึ้น จนโดคยองที่กึ่งหลับกึ่งตื่นคว้าไหล่คนน้องไว้พลางดุอย่างไม่จริงจังนัก

“ชู่ว.. อย่าเสียงดัง”

 

ยูจุงฮวังเห็นแบบนั้นก็แทบกลั้นขำความห่วงน้องของแต่ละคนไม่อยู่ “ก็อย่างที่เห็น ตัวเล็กสิ้นฤทธิ์เฉย เอาน่า.. พวกนายงีบไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ดูต๋าชุนเอง”

 

 

 

“อื้อ.. ขอบคุณนะครับพี่ฮวัง แหะ หนักหรือเปล่า” น้องเล็กของวงงัวเงียเอ่ยถามพลางเงยหน้าสบตากับคนพี่ด้วยความซาบซึ้ง เมื่อรู้สึกถึงแรงที่นวดคลึงขมับให้ตน

 

“ไม่เลย นอนต่อเถอะ แล้วหิวหรือยัง อยากได้ลูกอมเพิ่มไหม” ยูจุงฮวังรีบตอบทันที ด้วยกลัวว่าถ้าตอบช้า น้องจะเกรงใจจนไม่ยอมพิงมา เดี๋ยวจะคลื่นไส้หนักกว่าเก่า

“ยังเลยครับ ไม่เป็นไรครับ พี่ใหญ่ล่ะ หิวหรือยัง”

“ยังเหมือนกัน มาๆ นอนอีกหน่อยนะ”

สิ้นเสียงทุ้มนุ่มชวนฟัง ไป่ต๋าชุนที่ดวงตาปรือปรอยเต็มทีก็พยักหน้าน้อยๆ พลางซุกหน้าเข้ากับอกกว้างแล้วหลับไปเงียบๆ อีกครา

 

 

“ตื่นได้แล้วเบียว คยอง ต๋าชุน เขาประกาศดังไปทั่วเครื่องแล้ว” พี่ใหญ่ของวงสะกิดปลุกน้องๆ ด้วยเสียงทุ้มนุ่มอันเป็นเอกลักษณ์จนคนฟังไม่อยากตื่น ก่อนจะประคองเจ้าของผมสีเงินยวงให้ขึ้นมานั่งดีๆ พร้อมช่วยถอดเข็มขัดให้

 

“ขอบคุณอีกครั้งนะครับพี่ฮวัง รบกวนพี่แล้ว”

“ไม่เลย แค่เห็นน้องพี่สีหน้าดูดีขึ้นก็พอแล้วล่ะ”

 

 

 

“Welcome everyone to Thailand”

 

เสียงหวานเอ่ยต้อนรับดังไปทั่วสนามบินเพื่อต้อนรับนักท่องเที่ยวที่เดินทางมาที่นี่ โดยเฉพาะวง Miniscule ที่จะมาถึงในเวลานี้ตามกำหนดการที่แจ้งมา บรรดาแฟนคลับที่มารอต่างยกมือถือขึ้นเหนือศีรษะเตรียมบันทึกภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวกันแน่นขนัด

 

แน่นอนว่าบอดี้การ์ดและพนักงานรักษาความปลอดภัยต่างเริ่มทำหน้าที่อย่างจริงจัง แต่นับว่าโชคดีที่คนมารอวงนี้มีวินัยมาก ต่างยืนเว้นระยะให้ศิลปินเดินได้สะดวก พวกเขาจึงค่อยเบาใจ

 

“คัมซาฮัมนีดา”

 

เสียงทุ้มทรงสเน่ห์ของพี่ๆ ในวงชาวเกาหลีอย่างยูจุงฮวัง โดคยอง และพัคโคเบียวที่กล่าวขอบคุณดังให้ได้ยินตลอดทาง ตามด้วยเสียงยังไม่แตกหนุ่มที่เต็มไปด้วยความนอบน้อมของน้องเล็กชาวจีนเพียงคนเดียวที่ค้อมตัวพลางเอ่ยขอบคุณแทบตลอดเวลาที่เดินผ่าน

 

“เซี่ยเซี่ยหนี่”

 

 

ยิ่งเห็นแบบนี้ บรรดาผู้ต้อนรับยิ่งส่งเสียงชื่นชมกันยกใหญ่ไม่ว่าจะเป็นสาวๆ ที่มาเก็บภาพหนุ่มเกาหลี หรือหนุ่มๆ แฟนบอยที่มาให้กำลังใจไอดอลน้องเล็กชาวจีน เสียงกดชัตเตอร์ดังรัว แสงแฟลชสาดไปทั่วบริเวณอย่างต่อเนื่อง

 

 

 

“อันยองฮาเซโย! หว่านชั่งห่าว!”

 

เสียงทักทายสวัสดียามเย็นเป็นภาษาเกาหลีและจีนดังมาจากคณะทำงานที่ยืนรออยู่มุมหนึ่งของทางออกดังไม่แพ้บรรดาแฟนคลับที่มารอจนสี่หนุ่มเกิดเคอะเขินขึ้นมาดื้อๆ

 

 

“Thank you very much for such a warm welcome. Ah, it might be more convenient for you guys to speak English with us. Because we usually use English when we talk amongst ourselves.”

(ขอบคุณมากๆ นะครับสำหรับการต้อนรับที่น่าอบอุ่นแบบนี้ อ่า.. แต่อาจจะสะดวกกว่าสำหรับทุกคนที่จะพูดกับพวกเราด้วยภาษาอังกฤษ เพราะปกติพวกเราก็มักจะใช้ภาษาอังกฤษเวลาพูดคุยกันอยู่แล้ว)

 

เป็นยูจุงฮวังที่เอ่ยขึ้นพลางค้อมตัวน้อยๆ ตามด้วยน้องๆ ในวงที่ส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วค้อมตัวด้วย เมื่อเห็นว่าคณะทำงานดูเลิ่กลั่ก อ้าปากเหมือนจะพูดแต่ก็หุบปากไป ดูสับสนเล็กน้อยว่าจะใช้ภาษาไหนดี

 

 

ได้ฟังดังนั้น ผู้ดูแลตลอดงานนี้ก็พากันแย้มยิ้มชื่นมื่นกับความน่ารักและถ่อมตัวของพวกเขา ก่อนจะพากันแนะนำตัวอย่างกระตือรือร้น

“พี่สาวชื่อจิ๊บนะ ส่วนนี่ดินกับชมพู่ แล้วก็สายฟ้า”

 

หญิงสาวที่ดูอายุมากกว่าคนอื่นเอ่ยขึ้น ก่อนจะชี้ไปที่สองสหายเพื่อแนะนำให้ศิลปินทั้งสี่ได้รู้จัก ตามด้วยพี่ใหญ่ของวงที่เอ่ยขึ้นบ้างไล่ตามความอาวุโสเช่นกัน “ผมยูจุงฮวังครับ ส่วนนี่เป็นโดคยอง พัคโคเบียว แล้วก็ไป่ต๋าชุน น้องเล็กของพวกเรา”

 

“โอเคเลย น่ารักกันมากๆ อะ มาๆ เดี๋ยวพวกเราพาไปดูที่พักก่อนละกัน ตามสบายเลยนะ”

ว่าจบจิ๊บก็เดินนำทั้งหมดรวมถึงบอดี้การ์ดทั้งสี่มายังรถตู้ที่เตรียมไว้ ก่อนจะออกรถไปยังคอนโดหรูใจกลางเมืองด้วยความเร็วที่ไม่มากจนเกินไป

 

 

 

“ถึงแล้วล่ะ ยินดีต้อนรับอีกครั้งนะคะ เชิญค่ะหนุ่มๆ ที่นี่ปลอดภัย ได้รับการป้องกันอย่างแน่นหนา สบายใจได้เลย”

 

“ขอบคุณนะครับคุณจิ๊บ คุณดิน คุณสายฟ้า แล้วก็เอ่อ.. คุณชมพู่ รวมถึงคุณบอดี้การ์ดทั้งสี่ด้วยครับ หลังจากนี้พักผ่อนกันได้เลยนะ เดี๋ยวเรื่องสัมภาระพวกเราดูแลกันเองได้ครับ ไม่ต้องเป็นห่วง”

เป็นอีกครั้งที่พี่ใหญ่ของวงเป็นตัวแทนกล่าว ก่อนจะพากันหอบหิ้วกระเป๋าเดินทางขึ้นสู่ห้องพักที่ถูกจัดไว้ให้ และเป็นไป่ต๋าชุนที่เดินตัวปลิวอยู่คนเดียวไปตามระเบียบ เนื่องจากพี่ๆ พากันอาสาลากกระเป๋าให้จนแทบจะวางมวย

 

 

 

 

ห้องนี้นับว่ากว้างใหญ่พอสมควร ทั่วบริเวณตกแต่งไปด้วยโทนสีงาช้างตัดด้วยขอบสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ มีห้องนอน ห้องอาบน้ำ ห้องนั่งเล่น รวมถึงห้องครัวพร้อมพรรค แต่ที่น่าปวดใจที่สุดก็คงจะเป็นเตียงสองชั้นสองตัวที่ตั้งตระหง่านอยู่ในห้องนอนคนละมุม

 

สุดท้ายกลายเป็นพี่ใหญ่อย่างยูจุงฮวังกับพี่รองโดคยองได้ขึ้นไปนอนเตียงบนเฉย เมื่อสองหนุ่มคู่หูผู้ร่วมขบวนการจัดการจับจองเตียงชั้นล่างเป็นที่เรียบร้อยอย่างไม่ต้องสงสัย

 

“จนได้อะ พี่ฮวังไม่น่าใจดีเลย” โดคยองบ่นอุบอย่างไม่จริงจังนัก ก็แค่คร้านจะปีนขึ้นข้างบนก็เท่านั้นเอง ฝ่ายคนถูกงอนก็รีบยื่นมือมายีผมน้องเบาๆ “ฮะๆๆ ดูทำหน้าเข้า ยอมๆ น้องไปก่อนเนาะ ต๋าชุนก็ยังเมาเครื่องค้างอยู่เลย”

 

“หรือว่าพวกเราจะลงมานอนด้วยกันหมดดีไหม”

เป็นน้องนุชสุดท้องของวงที่โผล่หน้ามาที่ด้านหลังบ่ากว้างอย่างน่าเอ็นดูจนพี่รองที่ยืนดูเด็กหนุ่มอ้อนพี่ใหญ่ยอมแพ้ไปตามระเบียบ “ไม่เป็นไรหรอก นอนคนละเตียงแหละดีแล้ว จะได้สบายตัว”

 

“อย่างนี้นี่เอง แต่ถ้าขี้เกียจปีนเตียงก็บอกผมได้นะ” พัคโคเบียวที่เกลือกกลิ้งกับเตียงจนพอใจเดินมาเอาคางเกยไหล่บางอย่างมีเลศนัย จนโดคยองอดไม่ได้ที่จะยักไหล่ใส่คางแหลมด้วยความหมั่นไส้

 

“ทำไม จะยอมแลกที่เหรอครับนายเบียว”

“หึ ไม่ครับ จะอุ้มพี่ขึ้นไปบนเตียง ไม่ก็อุ้มมานอนเบียดกับผมนี่แหละ โอ้ย..”

 

คนโดนหยอกจัดการโบกเข้าให้ ก่อนจะจ้ำอ้าวเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมมื้อเย็น และแล้วภาพพัคโคเบียวหน้าทิ่มโซฟานั่นก็เรียกเสียงหัวเราะจากพี่ใหญ่และน้องเล็กอีกครา

 

 

 

“BaiDaChun :

นอนแน่ครับ”

 

ประโยคเรียงคำแปลกๆ ที่คุ้นเคยจากคอมเม้นในเวยป๋อเด้งขึ้นมาทันทีที่เปิดเครื่องเสร็จ เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เด็กหนุ่มที่กำลังจะหลับไม่หลับแหล่อาการดีขึ้นมาก ความมึนงงชวนอาเจียนหายเป็นปลิดทิ้งเลยทีเดียว แฟนบอยคนนี้ ดูท่าจะต้องจับมานั่งเรียนภาษาจีนใหม่แล้วล่ะ

 

“ว่าไงหนุ่มๆ ออกมากันได้สักทีนะ” ยูจุงฮวังเอ่ยทักขึ้นเมื่อสามพี่น้องร่วมวงเดียวกันหอบหิ้วกันมาอย่างทุลักทุเล เป็นไป่ต๋าชุนที่พุ่งตัวเข้าไปหาคนโตกว่าอย่างออดอ้อน

 

“พี่ใหญ่ คยองดึงหูน้องอ่า”

 

เห็นดังนั้นคนยืนอยู่ก่อนถึงกับหลุดขำน้องเล็กที่ทำทีลูบใบหูตัวเองป้อยๆ แม้จะไม่ได้มีรอยแดงก็ตาม

 

“หื้ม ไหนมาดูซิ แต่พี่ว่าคนที่น่าโอดครวญเป็นไอเบียวนะ หูหลุดติดมือคยองแล้วมั้งเนี่ย”

“โธ่! น้องขออ้อนหน่อย ทำไมพี่ฮวังไม่รับมุกน้องเลย”

 

น้องเล็กของวงว่าพลางเอาศีรษะกลมชนๆ ที่ต้นแขนคนพี่ จนยูจุงฮวังเอ็นดูไป่ต๋าชุนยิ่งกว่าเก่ากับความขี้อ้อนที่ไม่มีใครเกินของเด็กน้อย “เอาน่า ไม่งอแงนะเด็กดี ก็เบียวมันน่าอนาจกว่านี่นา หรือจะเถียงว่าไม่จริงล่ะต๋าชุนน้องพี่”

 

สิ้นเสียงทุ้มติดตลก โดคยองที่ยังไม่ละนิ้วเรียวออกจากติ่งหูของคนที่อายุน้อยกว่าตนปีหนึ่งก็หันขวับทันที

“พี่ฮวัง ทำไมพูดเสียน้องดูแย่เลยอะ”

“ไม่ใช่แค่ดูแย่ แต่แย่จริงๆ คยอง นายมันร้ายมาก อะโอ้ย..”

 

พัคโคเบียวที่อดไม่ได้ที่จะแกล้งแหย่ร้องขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแรงจากนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ของพี่รองแห่งวง Miniscule เริ่มลงน้ำหนักมากขึ้น “แหะๆ ยอมแล้วครับๆ หูยานหมดแล้ว เดี๋ยวผมไม่หล่อ ไม่มีสาวเอาขึ้นมา คุณโดคยองจะรับผิดชอบไหวหระ-”

 

ได้ผล น้ำสียงยียวน ยังพูดไม่ทันจบดี โดคยองก็รีบปล่อยสิ่งที่ดึงอยู่ด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ แล้วทำทีไม่รู้ไม่ชี้จนทั้งวงหัวเราะลั่นหน้าทางเข้าไปตามๆ กัน

 

“เขินเหรอ”

“เหอะ อย่าพูดมาก เตรียมตัวปิดเครื่องมือสื่อสารได้แล้ว ใกล้เวลาแล้ว”

 

 

 

 

 

 

 

เวลานี้ ทั้งสี่ก็ได้ขึ้นเครื่องเป็นที่เรียบร้อยแล้วตามที่นั่งที่คนดูแลจัดไว้ ซึ่งเป็นยูจุงฮวังกับไป่ต๋าชุนนั่งอยู่ช่วงกลางๆ ค่อนท้ายตามด้วยโดคยองกับพัคโคเบียวอยู่ถัดมาข้างหน้าที่หนึ่ง

 

 

เครื่องบินเริ่มเคลื่อนตัวแล้ว บรรดาแอร์โฮสเตสเข้าประจำที่ ผู้โดยสารทยอยคล้อยหลับไปตามๆ กัน แต่ความสงบสุขอยู่กับวง Miniscule ไม่นานนัก เมื่อเจ้าเด็กแสบเกิดอาการเมาเครื่องทั้งที่กินยากันไว้แล้ว ยาดมก็ถือคามืออยู่แท้ๆ

 

 

“ลูกอมอยู่ไหนต๋าชุน พกติดตัวขึ้นมาหรือเปล่า” เป็นพัคโคเบียวที่หันมาทั้งตัวด้วยท่ายืนเข่าบนเบาะ ตามด้วยโดคยองที่หันมาพร้อมลูกกวาดอันหนึ่ง

 

“อึก..”

“ไม่ต้องหาหรอก เอาของพี่ไปก่อน”

“มาว่ะ ป๋ามากๆ”

“เอิ่ม.. อย่าทุเรศ น้องเขาหน้าเขียวหน้าเหลืองแล้วเนี่ย”

 

ไม่ทันได้ต่อปากต่อคำอะไรกันต่อ เสียงหัวเราะที่ยังไม่แตกหนุ่มก็ดังขึ้นเสียก่อน ไม่ผิดเลย.. เสียงคนเมาเครื่องนี่แหละ น่าทึ่งจริงๆ สภาพยัดยาดมเต็มรูจมูกขนาดนี้ยังจะขำออกอีก

 

“อยู่นิ่งๆ ต๋าชุน เดี๋ยวพี่ปรับสายเข็มขัดให้หลวมขึ้นก่อน จะได้ขยับตัวสะดวก” ยูจุงฮวังว่าพลางจัดการอย่างทึ่พูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้น้องน้อยสงบลงได้เลย

 

“ฮ่าๆๆ ขอบคุณพี่ๆ มากนะครับ อึก..”

“พอเลยเจ้าตัวแสบ เอนมาทางนี้” ไม่ว่าเปล่ามือใหญ่ข้างที่อยู่ติดกับไป่ต๋าชุนก็เอื้อมไปประคองศีรษะของเด็กหนุ่มเจ้าของผมสีเงินยวงให้มาพิงอกกว้างของตน ..ถ้าให้นอนตักได้คงทำไปแล้ว

 

 

“น้องเป็นไงบ้าง” พัคโคเบียวที่เผลอหลับไปด้วยอาการล้าจากการเล่นเกมมากเกินไปนั้น รีบพรวดพราดหันกลับมาถามทั้งที่ตายังลืมไม่ค่อยจะขึ้น จนโดคยองที่กึ่งหลับกึ่งตื่นคว้าไหล่คนน้องไว้พลางดุอย่างไม่จริงจังนัก

“ชู่ว.. อย่าเสียงดัง”

 

ยูจุงฮวังเห็นแบบนั้นก็แทบกลั้นขำความห่วงน้องของแต่ละคนไม่อยู่ “ก็อย่างที่เห็น ตัวเล็กสิ้นฤทธิ์เฉย เอาน่า.. พวกนายงีบไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ดูต๋าชุนเอง”

 

 

 

“อื้อ.. ขอบคุณนะครับพี่ฮวัง แหะ หนักหรือเปล่า” น้องเล็กของวงงัวเงียเอ่ยถามพลางเงยหน้าสบตากับคนพี่ด้วยความซาบซึ้ง เมื่อรู้สึกถึงแรงที่นวดคลึงขมับให้ตน

 

“ไม่เลย นอนต่อเถอะ แล้วหิวหรือยัง อยากได้ลูกอมเพิ่มไหม” ยูจุงฮวังรีบตอบทันที ด้วยกลัวว่าถ้าตอบช้า น้องจะเกรงใจจนไม่ยอมพิงมา เดี๋ยวจะคลื่นไส้หนักกว่าเก่า

“ยังเลยครับ ไม่เป็นไรครับ พี่ใหญ่ล่ะ หิวหรือยัง”

“ยังเหมือนกัน มาๆ นอนอีกหน่อยนะ”

สิ้นเสียงทุ้มนุ่มชวนฟัง ไป่ต๋าชุนที่ดวงตาปรือปรอยเต็มทีก็พยักหน้าน้อยๆ พลางซุกหน้าเข้ากับอกกว้างแล้วหลับไปเงียบๆ อีกครา

 

 

“ตื่นได้แล้วเบียว คยอง ต๋าชุน เขาประกาศดังไปทั่วเครื่องแล้ว” พี่ใหญ่ของวงสะกิดปลุกน้องๆ ด้วยเสียงทุ้มนุ่มอันเป็นเอกลักษณ์จนคนฟังไม่อยากตื่น ก่อนจะประคองเจ้าของผมสีเงินยวงให้ขึ้นมานั่งดีๆ พร้อมช่วยถอดเข็มขัดให้

 

“ขอบคุณอีกครั้งนะครับพี่ฮวัง รบกวนพี่แล้ว”

“ไม่เลย แค่เห็นน้องพี่สีหน้าดูดีขึ้นก็พอแล้วล่ะ”

 

 

 

“Welcome everyone to Thailand”

 

เสียงหวานเอ่ยต้อนรับดังไปทั่วสนามบินเพื่อต้อนรับนักท่องเที่ยวที่เดินทางมาที่นี่ โดยเฉพาะวง Miniscule ที่จะมาถึงในเวลานี้ตามกำหนดการที่แจ้งมา บรรดาแฟนคลับที่มารอต่างยกมือถือขึ้นเหนือศีรษะเตรียมบันทึกภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวกันแน่นขนัด

 

แน่นอนว่าบอดี้การ์ดและพนักงานรักษาความปลอดภัยต่างเริ่มทำหน้าที่อย่างจริงจัง แต่นับว่าโชคดีที่คนมารอวงนี้มีวินัยมาก ต่างยืนเว้นระยะให้ศิลปินเดินได้สะดวก พวกเขาจึงค่อยเบาใจ

 

“คัมซาฮัมนีดา”

 

เสียงทุ้มทรงสเน่ห์ของพี่ๆ ในวงชาวเกาหลีอย่างยูจุงฮวัง โดคยอง และพัคโคเบียวที่กล่าวขอบคุณดังให้ได้ยินตลอดทาง ตามด้วยเสียงยังไม่แตกหนุ่มที่เต็มไปด้วยความนอบน้อมของน้องเล็กชาวจีนเพียงคนเดียวที่ค้อมตัวพลางเอ่ยขอบคุณแทบตลอดเวลาที่เดินผ่าน

 

“เซี่ยเซี่ยหนี่”

 

 

ยิ่งเห็นแบบนี้ บรรดาผู้ต้อนรับยิ่งส่งเสียงชื่นชมกันยกใหญ่ไม่ว่าจะเป็นสาวๆ ที่มาเก็บภาพหนุ่มเกาหลี หรือหนุ่มๆ แฟนบอยที่มาให้กำลังใจไอดอลน้องเล็กชาวจีน เสียงกดชัตเตอร์ดังรัว แสงแฟลชสาดไปทั่วบริเวณอย่างต่อเนื่อง

 

 

 

“อันยองฮาเซโย! หว่านชั่งห่าว!”

 

เสียงทักทายสวัสดียามเย็นเป็นภาษาเกาหลีและจีนดังมาจากคณะทำงานที่ยืนรออยู่มุมหนึ่งของทางออกดังไม่แพ้บรรดาแฟนคลับที่มารอจนสี่หนุ่มเกิดเคอะเขินขึ้นมาดื้อๆ

 

 

“Thank you very much for such a warm welcome. Ah, it might be more convenient for you guys to speak English with us. Because we usually use English when we talk amongst ourselves.”

(ขอบคุณมากๆ นะครับสำหรับการต้อนรับที่น่าอบอุ่นแบบนี้ อ่า.. แต่อาจจะสะดวกกว่าสำหรับทุกคนที่จะพูดกับพวกเราด้วยภาษาอังกฤษ เพราะปกติพวกเราก็มักจะใช้ภาษาอังกฤษเวลาพูดคุยกันอยู่แล้ว)

 

เป็นยูจุงฮวังที่เอ่ยขึ้นพลางค้อมตัวน้อยๆ ตามด้วยน้องๆ ในวงที่ส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วค้อมตัวด้วย เมื่อเห็นว่าคณะทำงานดูเลิ่กลั่ก อ้าปากเหมือนจะพูดแต่ก็หุบปากไป ดูสับสนเล็กน้อยว่าจะใช้ภาษาไหนดี

 

 

ได้ฟังดังนั้น ผู้ดูแลตลอดงานนี้ก็พากันแย้มยิ้มชื่นมื่นกับความน่ารักและถ่อมตัวของพวกเขา ก่อนจะพากันแนะนำตัวอย่างกระตือรือร้น

“พี่สาวชื่อจิ๊บนะ ส่วนนี่ดินกับชมพู่ แล้วก็สายฟ้า”

 

หญิงสาวที่ดูอายุมากกว่าคนอื่นเอ่ยขึ้น ก่อนจะชี้ไปที่สองสหายเพื่อแนะนำให้ศิลปินทั้งสี่ได้รู้จัก ตามด้วยพี่ใหญ่ของวงที่เอ่ยขึ้นบ้างไล่ตามความอาวุโสเช่นกัน “ผมยูจุงฮวังครับ ส่วนนี่เป็นโดคยอง พัคโคเบียว แล้วก็ไป่ต๋าชุน น้องเล็กของพวกเรา”

 

“โอเคเลย น่ารักกันมากๆ อะ มาๆ เดี๋ยวพวกเราพาไปดูที่พักก่อนละกัน ตามสบายเลยนะ”

ว่าจบจิ๊บก็เดินนำทั้งหมดรวมถึงบอดี้การ์ดทั้งสี่มายังรถตู้ที่เตรียมไว้ ก่อนจะออกรถไปยังคอนโดหรูใจกลางเมืองด้วยความเร็วที่ไม่มากจนเกินไป

 

 

 

“ถึงแล้วล่ะ ยินดีต้อนรับอีกครั้งนะคะ เชิญค่ะหนุ่มๆ ที่นี่ปลอดภัย ได้รับการป้องกันอย่างแน่นหนา สบายใจได้เลย”

 

“ขอบคุณนะครับคุณจิ๊บ คุณดิน คุณสายฟ้า แล้วก็เอ่อ.. คุณชมพู่ รวมถึงคุณบอดี้การ์ดทั้งสี่ด้วยครับ หลังจากนี้พักผ่อนกันได้เลยนะ เดี๋ยวเรื่องสัมภาระพวกเราดูแลกันเองได้ครับ ไม่ต้องเป็นห่วง”

เป็นอีกครั้งที่พี่ใหญ่ของวงเป็นตัวแทนกล่าว ก่อนจะพากันหอบหิ้วกระเป๋าเดินทางขึ้นสู่ห้องพักที่ถูกจัดไว้ให้ และเป็นไป่ต๋าชุนที่เดินตัวปลิวอยู่คนเดียวไปตามระเบียบ เนื่องจากพี่ๆ พากันอาสาลากกระเป๋าให้จนแทบจะวางมวย

 

 

 

 

ห้องนี้นับว่ากว้างใหญ่พอสมควร ทั่วบริเวณตกแต่งไปด้วยโทนสีงาช้างตัดด้วยขอบสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ มีห้องนอน ห้องอาบน้ำ ห้องนั่งเล่น รวมถึงห้องครัวพร้อมพรรค แต่ที่น่าปวดใจที่สุดก็คงจะเป็นเตียงสองชั้นสองตัวที่ตั้งตระหง่านอยู่ในห้องนอนคนละมุม

 

สุดท้ายกลายเป็นพี่ใหญ่อย่างยูจุงฮวังกับพี่รองโดคยองได้ขึ้นไปนอนเตียงบนเฉย เมื่อสองหนุ่มคู่หูผู้ร่วมขบวนการจัดการจับจองเตียงชั้นล่างเป็นที่เรียบร้อยอย่างไม่ต้องสงสัย

 

“จนได้อะ พี่ฮวังไม่น่าใจดีเลย” โดคยองบ่นอุบอย่างไม่จริงจังนัก ก็แค่คร้านจะปีนขึ้นข้างบนก็เท่านั้นเอง ฝ่ายคนถูกงอนก็รีบยื่นมือมายีผมน้องเบาๆ “ฮะๆๆ ดูทำหน้าเข้า ยอมๆ น้องไปก่อนเนาะ ต๋าชุนก็ยังเมาเครื่องค้างอยู่เลย”

 

“หรือว่าพวกเราจะลงมานอนด้วยกันหมดดีไหม”

เป็นน้องนุชสุดท้องของวงที่โผล่หน้ามาที่ด้านหลังบ่ากว้างอย่างน่าเอ็นดูจนพี่รองที่ยืนดูเด็กหนุ่มอ้อนพี่ใหญ่ยอมแพ้ไปตามระเบียบ “ไม่เป็นไรหรอก นอนคนละเตียงแหละดีแล้ว จะได้สบายตัว”

 

“อย่างนี้นี่เอง แต่ถ้าขี้เกียจปีนเตียงก็บอกผมได้นะ” พัคโคเบียวที่เกลือกกลิ้งกับเตียงจนพอใจเดินมาเอาคางเกยไหล่บางอย่างมีเลศนัย จนโดคยองอดไม่ได้ที่จะยักไหล่ใส่คางแหลมด้วยความหมั่นไส้

 

“ทำไม จะยอมแลกที่เหรอครับนายเบียว”

“หึ ไม่ครับ จะอุ้มพี่ขึ้นไปบนเตียง ไม่ก็อุ้มมานอนเบียดกับผมนี่แหละ โอ้ย..”

 

คนโดนหยอกจัดการโบกเข้าให้ ก่อนจะจ้ำอ้าวเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมมื้อเย็น และแล้วภาพพัคโคเบียวหน้าทิ่มโซฟานั่นก็เรียกเสียงหัวเราะจากพี่ใหญ่และน้องเล็กอีกครา

 

 

 

“BaiDaChun :

นอนแน่ครับ”

 

ประโยคเรียงคำแปลกๆ ที่คุ้นเคยจากคอมเม้นในเวยป๋อเด้งขึ้นมาทันทีที่เปิดเครื่องเสร็จ เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เด็กหนุ่มที่กำลังจะหลับไม่หลับแหล่อาการดีขึ้นมาก ความมึนงงชวนอาเจียนหายเป็นปลิดทิ้งเลยทีเดียว แฟนบอยคนนี้ ดูท่าจะต้องจับมานั่งเรียนภาษาจีนใหม่แล้วล่ะ