[NEW] | แยกกันอยู่ ภาษาอังกฤษ – NATAVIGUIDES

แชร์บทความนี้

การเขียนที่อยู่เป็นภาษาอังกฤษ เราจะเขียนเมื่อต้องการส่งไปรษณีย์ หรือเขียนที่อยู่บนเว็บไซต์หรือประวัติส่วนตัว เช่น resume สมัครงาน เป็นต้น
หากต้องการส่งไปรษณีย์ สิ่งแรกที่ต้องเขียนคือ ชื่อ-นามสกุลผู้รับก่อน จากนั้นจึงเริ่มเขียนที่อยู่ โดยเรียงลำดับดังต่อไปนี้

บ้านเลขที่ — House No.

หมู่ที่ — Village No. (Moo)

ซอย — Alley (Soi)

แยก — Junction (Yaek)

ชื่อหมู่บ้าน — Village Name

ถนน — Road

แขวง/ตำบล — Sub-district

เขต/อำเภอ — District

จังหวัด — Province

ประเทศ — Country (หากส่งมาจากต่างประเทศ)

รหัสไปรษณีย์ — Postcode

กรณีเป็นการส่งภายในประเทศไทย ซึ่งคนส่งพัสดุก็เป็นคนไทย เราสามารถเขียนที่อยู่เป็นคำทับศัพท์ (คำที่อยู่ในวงเล็บ)ได้ ส่วนบ้านเลขที่ หรือ House No. จะเขียนหรือไม่ต้องเขียนก็ได้ เพราะเวลาเขียนภาษาไทย บ่อยครั้งที่เราไม่ได้เขียนคำว่าบ้านเลขที่ แต่จะเขียนตัวเลขบ้านเลยที่ลงไปเลย เช่น

บ้านเลขที่ 33/6 หมู่ 5

33/6 หมู่ 5

ตัวอย่างการเขียนที่อยู่ผู้รับเป็นภาษาอังกฤษ

House No. 71, ABC Apartment, Sukhumvit 2 Alley, Sukhumvit Road, Klongtoey District, Bangkok, 10110

กรณีเขียนทับศัพท์

(House No.) 71, ABC Apartment, Soi Sukhumvit 2, Sukhumvit Road, Klongtoey District, Bangkok, 10110

กรณีเขียนเพียงชื่อเฉพาะของที่อยู่เท่านั้น

71, ABC Apartment, Sukhumvit 2, Sukhumvit Road, Klongtoey, Bangkok, 10110

สำหรับการเขียนที่อยู่ผู้รับเมื่อผู้รับอยู่ต่างประเทศ แต่ละประเทศอาจมีการเรียกพื้นที่ต่างกันบ้าง แต่เมื่อเขียนเป็นภาษาอังกฤษแล้ว จะยังคงรูปแบบที่คล้ายกัน โดยเรียงลำดับต่อไปนี้

House No. — บ้านเลขที่

Street/Road name — ชื่อถนน

Town/City — ชื่อเมือง

County — เขต

Postcode — รหัสไปรษณีย์

Country — ประเทศ (กรณีพัสดุถูกส่งมาจากประเทศอื่นๆ)

ตัวอย่างการจ่าหน้าซองจดหมาย/พัสดุต่างประเทศ

351A Caledonian Rd, Islington, London, N1 1XH, United Kingdom

คำอธิบาย

351A — บ้านเลขที่

Caledonian — ชื่อถนน

Islington — ชื่อเมือง

London (หรือ City of London) — เขตลอนดอน

N1 1XH — รหัสไปรษณีย์

United Kingdom — ชื่อประเทศ

การส่งพัสดุไปต่างประเทศ จำเป็นต้องเช็คชื่อและที่อยู่ผู้รับให้ดี หากเกิดความผิดพลาด การตามของอาจไม่ง่ายเหมือนของที่ส่งภายในประเทศ

การตอบคำถามเกี่ยวกับที่อยู่เป็นภาษาอังกฤษ จะใช้คำที่เรียกว่า บุพบท ที่แปลว่า “ที่” คำบุพบทที่นำมาใช้ในการบอกสถานที่หรือที่อยู่ คือ in, on, at

in ใช้เมื่อต้องการบอกสถานที่กว้างๆ ไม่ละเอียด หรือสถานที่ทั่วไป เช่น จังหวัด, ประเทศ เป็นต้น
ตัวอย่างการใช้ in ในประโยค

I have lived in Thailand for 40 years. (ฉันอาศัยอยู่ในประเทศไทยมา 40 ปีแล้ว)

on เป็นการลงรายละเอียดสถานที่ลงมาอีก แต่ยังไม่เฉพาะเจาะจง เช่น ชื่อถนน สถานที่บนเกาะ หรือ สถานที่ติดกับแม่น้ำ เป็นต้น
ตัวอย่างการใช้ on ในประโยค

My house is on Sukhumvit Rd in Klongtoey district. (บ้านของฉันอยู่บนถนนสุขุมวิทในเขตคลองเตย)

London is on the River Thames. (ลอนดอนอยู่บนแม่น้ำ Thames)

at เป็นการบอกรายละเอียดสถานที่แบบเฉพาะเจาะจง หรือที่อยู่ในรายละเอียดปลีกย่อย
ตัวอย่างการใช้ at ในประโยค

Come to meet me at 71, ABC Apartment, Soi Sukhumvit 2. (มาพบฉันที่บ้านเลขที่ 71 อพาร์ทเม้นท์ ABC ซอยสุขุมวิท 2)

ติดตามเราเพื่อได้รับความรู้มากขึ้น

แชร์บทความนี้

ความคิดเห็นที่ 6


อธิบายเพิ่มเติมนะครับ

ประโยคที่คุณให้มาเป็นประโยคที่มีประโยคหลัก (main clause) ที่ถูกขยายด้วย complementizer phrase

ประโยคหลักคือ The government was doing its utmost  ส่วน complementizer phrase คือ to bring the situation under control through various inititives (สังเกตว่าเป็นกริยาไม่แท้หรือ non-finite clause)

ในประโยคหลัก มีประธานคือ the government กริยาวลีคือ was doing กรรมคือ its utmost

ในประโยคย่อย มีประธานคือ “ศูนย์” (คือไม่ปรากฎ เพราะใช้ร่วมกับประธานของประโยคหลัก)  มีกริยาวลีคือ to bring มีกรรมคือ the situation under control…

ที่นี้ was กับ to เนี่ย พูดให้ชัดๆ ตามหลักภาษาศาสตร์สมัยใหม่ มันคือ inflection ซึ่งแสดงให้เห็นถึง tense (ว่าเป็นอดีตหรือปัจจุบันหรืออนาคต) ให้เห็นถึง person (ว่าเป็นบุรุษที่หนึ่ง สองหรือสาม) เป็นต้น  เช่น was แสดงให้เห็น อดีต แสดงให้เห็นว่าประธานเป็นบุรุษที่สามเอกพจน์   ในกรณีของ to แสดงให้เห็นว่า ไม่มี tense และไม่มีบุรษ เป็นต้น…

จากแผนภูมิต้นไม้ข้างต้น จะเห็นว่าทั้งประโยคหลักและประโยคย่อยที่มาขยายจะมีส่วนประกอบเหมือนกันทุกประการ  ผิดกันแต่เพียงว่าประโยคย่อย ไม่มีประธานเท่านั้นเองครับ

ส่วนคุณ #5 ใช่ครับ  มันพัฒนามาจากโครงสร้างวลีที่คุณกล่าวมา  แต่ว่าในภาษาศาสตร์ปัจจุบัน เลิกใช้โครงสร้างวลีอย่างว่าแล้ว เพราะว่าจุดประสงค์คือ เราต้องการโครงสร้างวลีเพียงโครงสร้างเดียว ที่สามารถอธิบายปรากฎการทางภาษาได้ “ทุก” ภาษา (อังกฤษ ไทย ญี่ปุ่น ลาว เขมร จีน ฯลฯ)  ดังนั้นการเขียนโครงสร้างวลีอย่างที่คุณยกตัวอย่างมา มันเลยถูกยกเลิกไป เพราะว่ามันจำกัดอยู่ที่ภาษาอังกฤษเพียงอย่างเดียว…

ปัจจุบัน (ไม่สิ เกือบจะปัจจุบัน) เราใช้ algorithm สูตร

XP –> YP     X’
X’ –> X      ZP, where X, Y, and Z = ตัวแปรที่แทน any kind of phrase  

สูตรนี้ใช้ได้กับทุกภาษาในโลกนี้ครับ  (หมายเหตุ เวลาคุณแตก YP ก็จะได้เหมือนกันคือ YP –> UP   Y’,   Y’ –> Y   WP เป็นต้น  แทนสูตรไปได้เรื่อยๆ

(จุดประสงค์ที่ยกสูตรข้างบนคือ ต้องการไล่ให้ดูว่าทฤษฎีมันมีวิวัฒนาการไปสู่สูตรที่เป็นสากลขึ้นเรื่อยๆ และนำคณิตศาสตร์มาช่วยอธิบายปรากฎการณ์ทางภาษาน่ะครับ)

จากคุณ :
texanprofessor (krisdauw)
– [
8 ม.ค. 52 19:39:26

]