[NEW] จาร์วิส ค็อกเกอร์ : นักร้องสายเนิร์ดแห่งวง Pulp และนักเล่าเรื่อง ‘ส่วนตัว’ ผ่านบทเพลง | เพลง ให้ เธอ เจอ ใคร ที่ ดี กว่า ฉัน – NATAVIGUIDES

Pulp ฟอร์มวงขึ้นในเมืองเชฟฟิลด์ ประเทศอังกฤษ เมื่อปี 1978 และเริ่มต้นด้วยการเป็นวงดนตรีแนวอินดี้โฟล์กเล็กๆ ที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเท่าไรนัก 

ตอนนั้น จาร์วิส ค็อกเกอร์ ยังมีอายุแค่เพียง 15 ปี ส่วนชื่อวง Pulp ก็หยิบยืมมาจากชื่อหนังของผู้กำกับ ไมค์ ฮอดเจส ที่นำแสดงโดย ไมเคิล เคน โดยในช่วงแรก พวกเขามีชื่อวงว่า Arabacus Pulp ที่ค็อกเกอร์นำเอาชื่อบทเรียนในวิชาเศรษฐศาสตร์มาตั้งเป็นชื่อวง ก่อนที่จะตัดเหลือสั้นๆ แค่ Pulp

ด้วยความที่ยังเป็นวัยรุ่น และชอบเล่นดนตรีกับเพื่อนๆ เท่านั้น เพลงที่ค็อกเกอร์ และ ปีเตอร์ ดัลตัน เพื่อนร่วมวงในขณะนั้น เล่นด้วยกัน จึงได้รับอิทธิพลมาจากดนตรีดิสโก้แบบวง ABBA และโพสต์พังก์แบบวง The Fall ซึ่งถึงแม้ว่าค็อกเกอร์เองจะชอบดนตรีที่หลากหลาย เช่น วง The Velvet Underground, The Beach Boys และ Pink Floyd แต่ด้วยความสามารถในการเล่นดนตรีที่ยังไม่ได้เลิศเลออะไร ทั้งคู่จึงมักจะเล่นดนตรีโฟล์กเป็นหลัก โดยได้แรงบันดาลใจมาจากศิลปินป๊อปและโฟล์กระดับตำนานอย่าง The Beatles, นีล ยัง, แพ็ตตี สมิธ, โจนี มิตเชลล์ ไปจนถึง ไซมอน แอนด์ การ์ฟังเกิล ซึ่งศิลปินทุกคนที่กล่าวมา ขึ้นชื่ออย่างมากในเรื่องของความสามารถการแต่งเพลงระดับขึ้นหิ้ง

“ช่วงแรกๆ ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นนักแต่งเพลงเลย ผมฝันอยากจะเป็นป๊อปสตาร์ตั้งแต่อายุ 8 ขวบ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ผมได้ดูหนังเรื่อง Help! (1965) ของวง The Beatles แต่เมื่อผมตั้งวงกับเพื่อนๆ ในปี 1978 พอเล่นเพลงของศิลปินคนอื่นไปเรื่อยๆ เราก็เบื่อ เลยเริ่มทำเพลงที่เป็นของวงเราเอง และในเมื่อ Pulp เป็นวงของผมแถมผมยังเป็นนักร้องนำด้วย ผมเลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหัดแต่งเพลง ซึ่งผมไม่ชอบเอาเลย เพราะไม่รู้ว่าจะแต่งเพลงเกี่ยวกับอะไรดี คือเพลงมันจะเป็นเพลงไปไม่ได้เลย ถ้าขาดเนื้อร้องใช่ไหมล่ะครับ แล้วผมอยากจะเปรียบเทียบอย่างนี้ว่า ในช่วงแรกๆ ที่ผมต้องฝืนใจแต่งเพลงน่ะ มันเหมือนกับการที่เด็กๆ บอกแม่ว่า ‘แม่ฮะ วันนี้ผมไม่ขอทำการบ้านได้ไหม’ …แต่มันได้ซะที่ไหนล่ะ ถ้าไม่ทำ จะเอาการบ้านที่ไหนส่งครู!” 

การนำการบ้านมาเปรียบเทียบกับการอดทนแต่งเพลงเพื่อวงได้อย่างเห็นภาพชัดเจนเช่นนี้ คือหนึ่งในหลักฐานความฉลาดเฉลียวของค็อกเกอร์ ซึ่งติดตัวเขามาตั้งแต่ยังเด็กตราบจนถึงทุกวันนี้

ชายผู้เชื่อมั่นว่า ‘จินตนาการ’ สำคัญกว่า ‘ความรู้’ : Something Changed

ในยุคนี้ ผู้ชายมักเลือกเพลง Perfect ของ เอ็ด ชีแรน, All of Me ของ จอห์น ลีเจนด์ หรือไม่ก็เพลง Make You Feel My Love ของ อเดล ในการขอผู้หญิงแต่งงาน ซึ่งคงมีผู้ชายเป็นหมื่นเป็นแสนที่นิยมใช้เพลงเหล่านี้มาเป็นตัวแทนของความรู้สึก ‘รัก’ 

แต่หากคุณกำลังจะแต่งงานละก็ เพลงรักทางเลือกที่มีแนวคิดไม่ธรรมดาสำหรับภารกิจที่ว่า คงต้องยกให้กับ Something Changed จากอัลบั้ม Difference Class (1995) และสำหรับใครก็ตามที่โตมาในยุคที่ดนตรี บริตป๊อป รุ่งเรืองถึงขีดสุด นี่คือเพลงรักที่เหมาะอย่างยิ่งสำหรับการขอคนรักแต่งงาน

และไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ Something Changed ก็น่าจะเป็นเพลงรักโรแมนติกที่มี ‘เนื้อหา’ ใกล้เคียงกับทฤษฎีวิทยาศาสตร์ในเรื่องของความขัดแย้งทางด้านเวลาอย่างทฤษฎี ‘โลกคู่ขนาน’ มันจึงกลายเป็นเพลงที่ถูกเขียนออกมาด้วยมุมมองที่สร้างสรรค์ ซึ่งยากจะหาใครมาเทียบเคียง ณ เวลานั้น

และนี่คือคำแปลของเนื้อเพลงที่ว่า

ฉันแต่งเพลงเพลงนี้ สองชั่วโมงก่อนที่เราจะพบกัน 

ฉันยังไม่รู้จักชื่อ หรือว่าเห็นหน้าค่าตาของเธอเลยด้วยซ้ำ 

โอ้, บางที ฉันน่าจะนอนอยู่ที่บ้านมากกว่า 

หรือบางทีฉันอาจจะออกไปดูหนัง 

ส่วนคุณอาจจะเปลี่ยนใจไปพบเพื่อนๆ ของคุณแทน 

ชีวิตอาจจะเปลี่ยนและแตกต่างไปจากนี้มาก, แต่ทันใดนั้น 

บางสิ่งก็ได้เปลี่ยนแปลงไป 

คุณเชื่อในโชคชะตาฟ้าลิขิตหรือเปล่า? 

บางคนบนฟ้าที่อาจวางแผนเรื่องรักของเราเอาไว้แล้ว? 

ทำไมฉันถึงไม่ได้เขียนเพลงเพลงนี้ในวันนั้นล่ะ? 

ทำไมคุณถึงได้สัมผัสแขนฉัน แล้วบอกอย่างแผ่วเบาว่า… 

“หยุดถามคำถามที่มันไม่ได้สำคัญอะไรเหล่านั้นเลย 

เพียงแค่จูบฉันเพื่อฉลองกันและกันในวันนี้” 

บางสิ่งได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว 

ในเช้าวันนั้นที่เราสองคนตื่นขึ้นมาโดยที่ไม่รู้เลย

ว่าในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมา เราจะได้ร่วมกันเปลี่ยนเส้นทางเดิน

ตอนนี้ฉันจะอยู่ที่ไหนกันนะ ถ้าหากเราไม่ได้เจอกัน? 

ฉันจะไปร้องเพลงเพลงนี้ให้คนอื่นฟังแทนหรือเปล่า? 

ฉันไม่รู้เลย แต่ก็อย่างที่คุณได้บอกฉันเอาไว้ 

บางสิ่งได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว …ตลอดกาล

มาร์ก เว็บเบอร์ มือกีตาร์ของวง Pulp เผยว่า Something Changed เป็นเพลงเก่าเก็บที่ค็อกเกอร์แต่งไว้ตั้งแต่เมื่อ 12 ปีที่แล้ว และทางวงได้นำมาปัดฝุ่นใหม่ 

“น้องสาวของผมร้องเพลงนี้เป็นคนแรก” เจ้าตัวคนแต่งว่า “เนื้อเพลงเวอร์ชั่นแรกที่ผมแต่งไม่ได้เป็นแบบนี้ มันผ่านการปรับเปลี่ยนมาแล้วหลายรอบ แนวคิดตั้งต้นของเพลงนี้ก็คือความคิดที่ว่า ถ้าหากผมไม่ได้ออกไปไนต์คลับเพื่อพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง และไม่ได้สานสัมพันธ์กับเธอต่อ ชีวิตของผมจะเปลี่ยนไปมากมายแค่ไหน ซึ่งเพลงนี้ไม่ได้เกี่ยวกับโชคชะตา แต่ผมมองมันในแง่มุมของความเป็นวิทยาศาสตร์และความเป็นจริงมากกว่า 

“ในความคิดของผมการวางแผนใช้ชีวิตแบบเป๊ะๆ อาจจะเป็นเรื่องแย่ที่สุดก็ได้ เพราะนั่นหมายความว่าคุณจะมีโอกาสได้พานพบกับเรื่องราวดีๆ น้อยมาก แต่กับการใช้ชีวิตอย่างอิสรเสรี คุณจะมองเห็นถึงความงามของสิ่งเล็กๆ น้อยๆ และสิ่งเลอเลิศที่คาดไม่ถึงว่าจะมีโอกาสเกิดขึ้นในชีวิตของคุณได้ มากกว่าการวางแผนเสียอีก” 

และเมื่อปี 2020 ที่ผ่านมา ค็อกเกอร์ก็ยังเคยให้สัมภาษณ์ด้วยว่า มีคู่แต่งงานหลายคู่ที่เปิดเพลงนี้ในงานแต่งงานระหว่างที่คู่บ่าวสาวเดินเข้าสู่พิธีวิวาห์

ชายผู้เล่าเรื่องปัญหาชีวิตให้ ‘ได้เรื่อง’ : A Little Soul

สิ่งที่ทำให้เพลงของวง Pulp มีความพิเศษ ก็คือ นอกจากหลายๆ เพลงจะพูดถึงเรื่องราวส่วนตัวของตัวละครที่ค็อกเกอร์สมมติขึ้นมาแล้ว เนื้อหาของมันก็ยังสะท้อนถึงปัญหาสังคมในหลายๆ ด้านด้วย ไม่ว่าจะเป็นปัญหาภายในครอบครัว หรือการพูดถึงวิถีชีวิตของชนชั้นกลางในอังกฤษ 

โดยเขามักแต่งเพลงโดยให้ตัวละครในเพลง ‘เล่าเรื่อง’ ออกมา ทั้งยังใช้จริตของ ‘ผู้หญิง’ ถึงแม้ว่าตัวละครในเพลงจะเป็นผู้ชายก็ตาม ขณะที่ในบางเพลงก็พูดถึงชีวิตส่วนตัวของค็อกเกอร์โดยตรง ยกอย่างเช่น A Little Soul จากอัลบั้ม This Is Hardcore (1998) ที่พูดถึงการที่เขาถูกพ่อทอดทิ้ง ซึ่งในปีที่เพลงนี้ถูกปล่อยออกมา เขาและน้องสาวก็ได้เดินทางไปยังประเทศออสเตรเลียเพื่อพบพ่อเป็นครั้งแรกในรอบเกือบ 30 ปี 

“การแต่งเพลง คือ การเยียวยาบาดแผลที่อยู่ลึกๆ ภายในตัวของผมเอง มันอาจเป็นทั้งเรื่องส่วนตัว เรื่องส่วนรวม หรือเรื่องแต่งก็ได้ เพราะผมมองว่าตัวเองเป็น ‘นักเล่าเรื่อง’ คล้ายๆ กับพวกคนทำหนังนั่นแหละ แต่ผมใช้ปากกากับกระดาษแทนนักแสดงและแผ่นฟิล์ม หลายเพลง ผมแต่งเสร็จก่อนที่จะมีการบันทึกเสียงแค่วันเดียว หรือบางเพลง ผมก็ใช้เวลาแต่งแค่วันเดียวด้วยซ้ำ 

“มีคนบอกผมว่า Pulp มีแต่เพลงที่ฉลาดๆ เต็มไปหมด และผมมักจะได้รับคำชมว่าเป็นพวก ‘ปัญญาชน’ ทั้งๆ ที่ผมแต่งเพลงด้วยภาษาที่ง่ายมากๆ ด้วยเรื่องราวที่ทุกคนต่างก็ต้องเคยเจอในชีวิตประจำวัน แค่ในความง่ายนั้นมันสะท้อนให้เห็นถึงมุมมองที่แปลกใหม่ด้วยก็เท่านั้น — มันเหมือนเป็นหลักการของผมน่ะ ว่าการใช้คำที่หรูหราดูเป็นปรัชญาไม่ใช่สิ่งสำคัญในเพลง แต่การเล่าเรื่องที่ดีและการเข้าถึงความเป็นมนุษย์ วัฒนธรรม และความเป็นจริงในสังคมให้ได้ต่างหาก คือสิ่งที่สำคัญ”

ชายผู้อยากมีเซ็กซ์กับผู้หญิงธรรมดา : Common People

จาร์วิส ค็อกเกอร์ มีบุคลิกที่น่าสนใจ เขามักแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ดู ‘เป็นทางการ’ ซึ่งหากดูเผินๆ จะเหมือนกับศาสตราจารย์ แต่ในบางครั้ง สไตล์การแต่งตัวของเขาก็ก้ำกึ่งระหว่างการเป็นชนชั้นกลางกับชนชั้นกรรมาชีพ 

เครื่องแต่งกายของเขามักสะท้อนให้เห็นถึงความรักในการแต่งตัว แบบเดียวกับตัวละครจากหนังยุค French New Wave อย่างผลงานของ ฌ็อง-ลุก โกดาด์ และ ฟรองซัวส์ ทรุฟโฟต์ เนื่องจากเขาเคยร่ำเรียนทฤษฎีภาพยนตร์ที่วิทยาลัยศิลปะ Central Saint Martins College of Art and Design ในลอนดอน 

โดยเพลง Common People เป็นเพลงที่ค็อกเกอร์นำเอาเพื่อนนักเรียนศิลปะมาเป็นแรงบันดาลใจในการแต่งเพลง ซึ่งในปี 2013 เขาเคยให้สัมภาษณ์กับนิตยสาร NME ว่า “ในปี 1988 ผมได้เจอกับนักศึกษาหญิงชาวกรีซคนหนึ่งที่วิทยาลัย เราลงเรียนวิชาประติมากรรมด้วยกัน จริงๆ แล้ว ผมเรียนฟิล์ม เธอเรียนเพนติ้ง แต่เรามาเรียนวิชาประติมากรรมด้วยกันสองสัปดาห์ เพราะ St. Martins มีหลักสูตรให้นักศึกษาลองเรียนวิชาศิลปะที่เราไม่ถนัดดูบ้าง ซึ่งผมไม่รู้จักชื่อเธอด้วยซ้ำ แต่ดูเธอเป็นคนไม่เหมือนใครดี ผมเลยนำเอาบุคลิกของเธอมาเป็นคาแรกเตอร์หลักของเพลง” 

ส่วนในปี 2012 ค็อกเกอร์ก็บอกในรายการ BBC Radio 5 Live ว่า “ยังมีอีกเหตุการณ์นึงที่ถือเป็นคอนเทนต์หลักสำหรับเพลงเพลงนี้ คือผมได้คุยกับผู้หญิงคนนึงที่บาร์ในวิทยาลัย แต่บุคลิกของเธอดูไม่น่าคบหาสมาคมด้วยเอาเสียเลย เธอวางตัวเป็นชนชั้นสูง และบอกว่าอยากจะย้ายไปอยู่ที่แฮกนีย์ ซึ่งเป็นเมืองที่มีศิลปินอาศัยอยู่มากที่สุดย่านหนึ่งในลอนดอน เพราะเธออยากใช้ชีวิต ‘เหมือนคนธรรมดาทั่วไป’ ผมนำคำพูดคำนี้ของเธอมาเป็นประเด็นหลักของเพลงเพื่อสร้างความขัดแย้ง ระหว่างคนที่คิดว่าตัวเองอยู่ในชนชั้นที่แตกต่างจากคนทั่วไป และนำคำว่า Common People มาเปลี่ยนเป็นแง่มุมย้อนกลับในลักษณะที่ให้ชนชั้นกลางและชนชั้นล่างมองชนชั้นสูงบ้างว่า พวกเขามีความรู้สึกเช่นไร แม้ว่าท้ายที่สุดแล้ว ชนชั้นที่อยู่บนสุดของระบบทุนอาจจะไม่มีทางเข้าใจชนชั้นล่างได้เลย”

นักเล่าเรื่องอย่างค็อกเกอร์เข้าใจวิถีชีวิตของชนชั้นสูง เพราะนักเรียนโรงเรียนศิลปะที่ St. Martins หลายคนวางตัวเหนือผู้อื่นอย่างชัดเจน และหนังแนว นีโอเรียลิสม์ (NeoRealism) จากยุโรปก็ทำให้เขาเข้าใจถึงหัวอกชนชั้นล่างด้วย 

ชนชั้นสูงมองชนชั้นล่างเป็นเหมือน ‘วิวทิวทัศน์อันแปลกตา’ ที่ผ่านมาให้เห็นเพียงครั้งคราว และหลังจากที่มันผ่านเลยไปแล้ว มันก็ผ่านไปโดยไม่หวนกลับคืนมาอีก ซึ่งความแปลกตานี้จะกลับมาอีกครั้ง ก็ต่อเมื่อพวกเขาเริ่มที่จะเบื่อความเลิศหรู และอยากลองกลับมาทำตัวเป็น ‘คนธรรมดา’ ดูบ้าง เพื่อเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศก็เท่านั้น

share

เนื้อเพลง Common People ที่ประชดประชันชนชั้นสูงได้อย่างเจ็บแสบ ปรากฏอยู่ในท่อนที่ผู้หญิงในเพลงบอกว่า เธออยากใช้ชีวิตอย่างคนทั่วๆ ไป แต่ตัวค็อกเกอร์เองที่เป็นตัวละครอีกหนึ่งตัวในเพลง กลับบอกว่าเธอไม่มีทางเข้าใจชนชั้นที่แตกต่างไปจากเธอได้หรอก เพราะชีวิตของเธอไม่มีกรอบจำกัดในหลายๆ เรื่องเหมือนคนที่เขาหาเช้ากินค่ำ ทั้งเงินทองที่จำกัดจำเขี่ย, สถานการณ์แย่ๆ ที่ไร้ทางออก หรือชีวิตที่ไม่มีหนทางให้เลือกเดิน ถึงแม้ว่าคนเหล่านี้จะ ‘มีตัวตนอยู่’ อย่างชัดเจนแค่ไหนก็ตาม คนอย่างเธอก็ไม่มีทางมองเห็น และคงทำได้เพียงแค่รู้สึกสงสารเท่านั้น 

ค็อกเกอร์แสดงทัศนะว่า การแบ่งแยกชนชั้น ทำให้ผู้หญิงในเพลงไม่มีทางใช้ชีวิตแบบ ‘ชนชั้นกลางค่อนไปทางชนชั้นล่าง’ ได้ เพราะต่อให้เธอย้ายมาอยู่แฟลตซอมซ่อ และมีแมลงสาบไต่ผนังเต็มไปหมด วิธีแก้ปัญหาของเธอก็คงไม่มีอะไรเกินไปกว่าการเรียกพ่อหรือผู้มีอิทธิพลให้มาจัดการกับทุกสิ่งที่เธอรู้สึกไม่พึงปรารถนา

Common People เป็นเพลงที่แสดงให้เห็นถึงบริบทของปัญหาความเหลื่อมล้ำในสังคม ด้วยเนื้อหาของบทเพลงที่ประชดประชันวิถีชีวิตของผู้คนต่างชนชั้นได้อย่างชาญฉลาด เพราะแม้กระทั่งการมีเซ็กซ์กับชนชั้นที่ต่างออกไป ก็ยังเป็นสิ่งที่ดู ‘น่าตื่นเต้น’ สำหรับผู้ที่ไม่เคยมองเห็น ‘ตัวตน’ ของคนที่อยู่ในระดับล่าง 

“ชนชั้นสูงมองชนชั้นล่างเป็นเหมือน ‘วิวทิวทัศน์อันแปลกตา’ ที่ผ่านมาให้เห็นเพียงครั้งคราว และหลังจากที่มันผ่านเลยไปแล้ว มันก็ผ่านไปโดยไม่หวนกลับคืนมาอีก ซึ่งความแปลกตานี้จะกลับมาอีกครั้ง ก็ต่อเมื่อพวกเขาเริ่มที่จะเบื่อความเลิศหรู และอยากลองกลับมาทำตัวเป็น ‘คนธรรมดา’ ดูบ้าง เพื่อเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศก็เท่านั้น 

“นี่คือการเหยียบย่ำคนระดับล่างด้วยทัศนคติที่เลวร้ายเอามากๆ”

ชายผู้มองว่า ‘เนื้อเพลง’ สำคัญกว่า ‘ดนตรี’ : Do You Remember The First Time?

ค็อกเกอร์ได้แสดงความเห็นที่น่าขบคิดว่า คนส่วนใหญ่อาจมองว่า ‘ดนตรี’ เป็นเคล็ดลับของความสำเร็จ ไม่ใช่ ‘เนื้อเพลง’ แต่สำหรับเขาแล้วเนื้อเพลงต่างหากที่สำคัญ 

เคล็ดลับในการแต่งเพลงของเขา นอกจากจะอยู่ที่การเล่าเรื่องด้วยทัศนคติที่ชาญฉลาดและเต็มไปด้วยไหวพริบแล้ว มันยังอยู่ที่ความ ‘เข้าใจง่าย’ แต่ในขณะเดียวกัน ก็สามารถนำไปตีความต่อได้ด้วย ทั้งนี้เป็นเพราะว่า ค็อกเกอร์เป็นนักดูหนังตัวยง ที่เข้าใจถึงคอนเซปต์ในการเล่าเรื่อง โดยซ่อนความขัดแย้ง, ความน่าประหลาดใจ หรือแม้กระทั่งไคลแม็กซ์เอาไว้ในบทเพลงได้ 

“ผมชอบดนตรีป๊อปมาตั้งแต่ยังเด็ก เพราะไม่ว่าจะฟังกี่ครั้ง มันก็ยังดูสดใหม่เสมอ ผมต้องการให้เพลงของวง Pulp เป็นแบบนั้น มันคือการนำเอาแง่คิดแบบวัยรุ่นที่มองโลกด้วยความสงสัยแกมประชดประชัน มาเล่าผ่านดนตรีป๊อปๆ ซึ่งได้กลายมาเป็นพิมพ์เขียวในการแต่งเพลงของผมเสมอ โดยเคล็ดลับของผมคือการหยิบหัวข้อเรื่องที่แปลกใหม่ หรือไม่ก็ไม่ค่อยมีคนเล่ามากนักมาใช้ เหมือนกับเอาพล็อตหนังของ มิเกลอันเจโล อันโตนิโอนี (คนทำหนังชั้นครูชาวอิตาเลียนที่มักพูดเรื่องผู้คนด้วยความเนิบช้า) มาทำให้ป๊อปขึ้น ทั้งในรูปแบบโครงสร้างของการเล่าเรื่อง และดนตรีที่ต้องไปด้วยกันได้น่ะครับ

Do You Remember The First Time? เป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับแนวคิดดังกล่าว เนื่องจากไม่ค่อยมีศิลปินคนไหนที่นำเรื่อง ‘การเสียความบริสุทธิ์ครั้งแรก’ ของตัวเองมาแต่งเป็นเนื้อเพลง แต่ค็อกเกอร์กลับมองว่า ชีวิตวัยรุ่นของเขานั้น สิ้นสุดลงหลังจากที่มีเซ็กซ์เป็นครั้งแรก 

“ผมไม่เคยเสียใจกับการที่มีเซ็กซ์กับใครคนนั้นเป็นครั้งแรก เราทั้งคู่ต่างก็ผุดผ่องด้วยกันทั้งคู่ เวลามีเซ็กซ์กัน เราก็เลยไม่มีความกดดันอะไร เพราะมันเป็นเรื่องใหม่ที่เราไม่เคยทำมันมาก่อน แล้วผมก็ต้องใช้เวลาอีกนานมากทีเดียวกว่าที่จะเก่งเรื่องบนเตียงในแบบของผมเองได้ แต่การมีเซ็กซ์อย่างมีเหตุผลนั้น ทุกวันนี้ ผมก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไรเลย เพราะสำหรับผมแล้ว เซ็กซ์เป็นเรื่องของอารมณ์และความรู้สึกล้วนๆ เซ็กซ์ทำให้เราโตขึ้นแต่ในขณะเดียวกัน เราก็ติดกับดักแห่งความลุ่มหลงมากขึ้นด้วยเช่นกัน 

“เซ็กซ์ทำให้เราหมกมุ่นกับอารมณ์ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่ปนเปกัน — ที่สำคัญ มีใครบ้างที่จะลืมการมีเซ็กซ์ครั้งแรกในชีวิตได้ลงล่ะครับ”

ชายผู้แอบชอบสาวแล้วไม่รู้จะทำยังไง เลยต้องแต่งออกมาเป็นเพลงให้ได้ : Disco 2000

Disco 2000 หนึ่งในเพลงที่โด่งดังที่สุดของ Pulp ก็ยังเป็นเรื่องส่วนตัวของค็อกเกอร์ และเขาแต่งเพลงนี้ขึ้นมา ก็เพราะหลงรักผู้หญิงที่ชื่อ เดบอราห์ โบน ซึ่งเกิดที่โรงพยาบาลเดียวกันในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน แถมแม่ของทั้งคู่ก็เป็นเพื่อนกันด้วย 

เขาหลงรักเธอมาตั้งแต่จำความได้ แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองดูห่างชั้นเกินไปที่จะจีบโบน เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ป๊อปมากในโรงเรียน สิ่งที่เขาพอจะทำได้ก็คือ แอบไปด้อมๆ มองๆ อยู่แถวบ้านของเธอเท่านั้น และในเมื่อเขาไม่สามารถสานสัมพันธ์จริงๆ กับเธอได้ เขาจึงแต่งเพลงนี้ออกมา โดยจินตนาการว่ามันจะเป็นอย่างไร หากเธอและเขามาพบกันตอนโตเป็นผู้ใหญ่ในปี 2000 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ทุกอย่างในอดีตได้เปลี่ยนแปลงไปหมดแล้ว 

“ทุกอย่างในเพลงนี้เป็นเรื่องจริงหมดครับ ทั้ง มาร์ติน เพื่อนของผม ที่บอกว่า เดบอราห์ เป็นผู้หญิงที่ฮอตที่สุด, บ้านของเธอที่ผมสามารถจดจำทุกอย่างได้หมด, การที่เธอเป็นผู้หญิงคนแรกในโรงเรียนที่หน้าอกเริ่มตั้งเต้า, การที่เธอก็จำผมไม่ค่อยได้ด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่เราเกิดวันเดียวกันที่โรงพยาบาลเดียวกัน, บ่อน้ำพุที่ผมนัดเจอเดบอราห์ในอนาคต ก็มีอยู่จริงๆ ในเฟอร์เกตซึ่งอยู่ในย่านช็อปปิ้งของเมืองเชฟฟิลด์

“มันทั้งแปลกและตลกดีที่เพลงนี้ได้รับความนิยมมากๆ นี่คือตัวอย่างที่ว่า หากคุณเล่าเรื่องเป็น และใส่ไอเดียเข้าไปในเพลงได้ มันก็จะเข้าถึงความรู้สึกของทุกคนได้ ผมไม่ชอบแต่งเพลงในลักษณะของบทกวี เพราะมันเข้าถึงได้ยากเกินไป และมุมมองที่ทุกคนมีต่อเพลงที่มีลักษณะของกวี ก็อาจไม่ได้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน มันอาจจะทำให้คุณรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง แต่คุณไม่มีทางรู้เรื่องเลยว่ามันหมายถึงอะไรกันแน่ ซึ่งต่างจากผม เพราะผมแต่งเพลงเพื่อให้ทุกคนเข้าใจทุกอย่าง และนำเอาประสบการณ์ของตัวเองเข้ามามีส่วนร่วมในเพลงได้”

และก็เป็นอย่างที่เนื้อเพลงบอก เมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เดบอราห์ โบน ก็ได้แต่งงานจริงๆ และมีลูกถึงสองคน ซึ่งเธอเคยให้สัมภาษณ์ว่า “จู่ๆ ฉันก็มีชื่อเสียงขึ้นมาจากเพลง Disco 2000 แล้วก็ตลกดีเหมือนกันนะที่บางคนอยากให้ฉันได้กับจาร์วิสจริงๆ ฉันชอบเพลงนี้มากเพราะมันดูใสซื่อบริสุทธิ์และน่ารักมากๆ แต่ฉันก็ไม่เคยได้พบกับจาร์วิสที่บ่อน้ำพุในปี 2000 จริงๆ หรอกนะคะ” 

ค็อกเกอร์และโบนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตลอดชีวิต และเขายังเคยร้องเพลง Disco 2000 ให้เธอฟังในงานปาร์ตี้วันเกิดอายุครบ 50 ปีของเธอด้วย ซึ่งหลังจากนั้นเพียงแค่ปีเดียว โบนที่มีอาชีพเป็นนักจิตวิทยาเด็ก ก็เสียชีวิตลงด้วยโรคมะเร็งไขกระดูก

จาร์วิส ค็อกเกอร์

 

ชายผู้คิดว่า ‘โลกคือละคร’ และละครก็อาจกลายมาเป็น ‘เพลงที่ดี’ ได้ 

“ผมพยายามแต่งเพลงให้เหมือนกับบทสนทนาครับ ให้เหมือนกับว่าเราได้นั่งคุยกันในหัวข้อที่ไม่ได้ซีเรียสจริงจังอะไร แต่ในเมืองเชฟฟิลด์ที่ผมอยู่ มันมีปัญหาด้านความเหลื่อมล้ำ, ชนชั้น, การศึกษา และความรักของคนหนุ่มสาวที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน รวมถึงอีกหลายๆ อย่าง 

“ผมบันทึกเรื่องราวเหล่านั้นไว้ในบทเพลงเหมือนไดอารี่ ฟังเพลงจากศิลปินที่เป็นนักเล่าเรื่องชั้นยอดอย่าง ลู รีด และวง Velvet Underground, ลีโอนาร์ด โคเฮน, ลี ฮาเซลวูด, จิม มอร์ริสัน, เดวิด โบวี, นิก เคฟ, มาร์ก อี สมิธ (วง The Fall) ผมอาจรู้จัก บ็อบ ดีแลน ช้าไปมาก เพราะเพลงของเขาไม่ป๊อปเอาเสียเลย แต่วิธีการแต่งเพลง Simple Twist of Fate ของเขาถือเป็นตัวอย่างที่ดีอย่างมากในการเล่าเรื่องได้อย่างน่ามหัศจรรย์”

จาร์วิส ค็อกเกอร์ มองว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน สามารถนำมา ‘เล่าเป็นเรื่อง’ ได้ และถึงจะมีการเติมเสริมแต่งจินตนาการเข้าไปบ้าง แต่มันก็ยังอยู่ในกรอบแห่งความเป็นจริง 

เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตของคนเราทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องร้ายหรือดี ก็ถือเป็นเรื่องที่น่าสนใจได้ทั้งนั้น หากเรารู้จักเล่ามันออกมาให้เป็น

This website optimized for at least 1042px x 768px screen resolution