Pronoun อ่านว่า โพร’เนานฺ หมายถึง คำสรรพนาม ก็คือคำที่ใช้แทนคำนาม (Noun) และทำหน้าที่เช่นเดียวกับคำนามในภาษาอังกฤษ

คำสรรพนามในภาษาอังกฤษประเภทต่างๆ มีอะไรบ้าง, ตัวอย่างประโยค

Pronoun  (คำสรรพนาม) แบ่งออกเป็น 5 ประเภท

ก่อนอื่น เรามาดูตารางสรุปรูปแบบของ Pronoun หรือคำสรรพนามในภาษาอังกฤษกันก่อนครับ

รูปประธาน

รูปกรรม

รูปแสดงความเป็นเจ้าของ

รูปความเป็นเจ้าของ

รูป self-form

I
me
my
mine
myself

You
you
your
yours
yourself

We
us
our
ours
ourselves

They
them
their
theirs
themselves

He
him
his
his
himself

She
her
her
hers
herself

It
it
its
(its)
itself

ข้อควรรู้
การใช้ Pronoun คำว่า you เป็นได้ทั้ง pronoun (คำสรรพนาม) เอกพจน์และ pronoun พหูพจน์ (คุณ 1 คน หรือ พวกคุณหลายคน)

1. Personal Pronouns << คลิกอ่านเพิ่ม
Personal Pronouns หมายถึง คำสรรพนามที่ใช้แทนนามบุรุษที่ 1 (ผู้พูด)  นามบุรุษที่ 2 (ผู้ฟัง)  นามบุรุษที่ 3 (ผู้ที่ถูกกล่าวถึง อาจเป็นคน สัตว์ และสิ่งของ)

Personal Pronouns  แบ่งได้ 2 รูป  คือ
1. Personal Pronouns  รูปประธาน หมายถึง คำสรรพนามที่ใช้เป็นประธาน ได้แก่  I, You, We, They, He, She, It  เป็นต้น

ตัวอย่างประโยคภาษาอังกฤษ
We are students.
= พวกเราเป็นนักเรียน
He is a teacher.
= เขา (ผู้ชาย) เป็นครู

2. Personal Pronouns รูปกรรม  หมายถึง คำสรรพนามที่ใช้เป็นกรรมของประโยค

ตัวอย่างประโยคภาษาอังกฤษ
She asks me to teach her homework.
= หล่อนขอให้ฉันสอนการบ้านให้
She asks him to teach her homework.
= หล่อนขอให้เขาสอนการบ้านให้

หลักการใช้ Personal Pronouns

1. หลัง than , as….as  จะใช้รูปประธานหรือรูปกรรม  ต้องดูความหมายของประโยค  ถ้ามี verb ตามมาใช้รูปประธาน  ถ้าเป็นกรรมของ verb ที่อยู่ข้างหน้าใช้รูปกรรม เช่น

รูปประธาน (ไม่นิยมใช้)
He is smarter than she is.
He is as smart as she is.

รูปกรรม
He likes you more than me.
He likes you as much as me.

2. หลังกิริยาที่บอกสภาพ ได้แก่ be , seem , look , like , appear มักจะใช้รูปกรรม เช่น
His father looks like him.

3. หลัง between …and …., let, except ใช้ในรูปกรรม เช่น
Let us go out.
There are some problems between you and me.

การใช้  He , She , It
1. เพศชายและไม่บ่งเพศ ใช้ He
2. He, She นอกจากใช้แทนคนแล้วยังใช้แทนสัตว์เลี้ยงได้
3. She อาจใช้แทนสิ่งไม่มีชีวิตได้เมื่อกล่าวถึงคุณสมบัติหรือความรู้สึก เช่น เรือ, รถไฟ, เครื่องบิน
4. She ใช้แทนประเทศในแง่ของหน่วยหนึ่งทางการเมืองและวัฒนธรรม
5. It ใช้กับสัตว์และเด็กเล็กที่ไม่ทราบเพศหรือไม่คำนึงถึงเพศ

2. Possessive Pronouns << คลิกอ่านเพิ่ม
Possessive Pronouns  หมายถึง คำสรรพนามที่แสดงความเป็นเจ้าของ  เช่น his , hers , theirs , mine , ours , yours

หลักการใช้ Possessive Pronouns

1. ใช้เป็นประธานของกิริยาหรือเป็นกรรมของกิริยา หรือของบุพบท
Her car is red, but yours is blue.  (yours แทน your car)

ย้อนดูที่ตารางด้านบน สำหรับรูปแสดงความเป็นเจ้าของ ต้องตามด้วยคำนาม แต่รูปความเป็นเจ้าของ ไม่ต้องมีคำนามตามมา (เนื่องจากรู้กันอยู่แล้ว) ลองดูตัวอย่าง 2 ประโยคนี้

He is my boyfriend.
= เขาเป็นแฟน(ชาย)ของฉัน
He is mine.
= เขาเป็นของฉัน

2. ใช้หลัง of  หมายถึง หนึ่งในบรรดา (คน , ตัว , สิ่ง , อัน) ทั้งหลายเหล่านี้
John is a teacher of  mine.  (mine แทน my teacher)

3. Reflexive and Emphasizing Pronouns
Reflexive and Emphasizing Pronouns หมายถึง Pronouns ที่ลงท้ายด้วย self  และ selves   โดยทำหน้าที่แตกต่างกัน

เอกพจน์                  พหูพจน์
himself                        themselves
herself                         themselves
itself                            themselves
myself                         ourselves
yourself                       yourselves
oneself                              –

หลักการใช้ Reflexive Pronouns และ Emphasizing Pronouns

1. Reflexive Pronouns ใช้เป็นกรรมของประโยค เมื่อการกระทำนั้นสะท้อนถึงประธานหรือผู้พูดเป็นผู้รับการกระทำนั้นเอง  ประธานและกรรมจะเป็นคน หรือสิ่งเดียวกัน
I saw myself in the mirror.

2. ใช้เน้นประธาน  ซึ่งจะอยู่หลังประธานหรือท้ายประโยค
I go to school by myself.

อ่านต่อแบบละเอียด คลิก >> Reflexive Pronoun

4. Indefinite Pronouns
Indefinite Pronouns  คือ คำสรรพนามที่ไม่ชี้เฉพาะเจาะจงว่าเป็นใคร สิ่งใดหรืออันใด  จะมีทั้งเอกพจน์และพหูพจน์

1. Indefinite Pronouns แบบเอกพจน์  ได้แก่
a person    anybody    one              someone       anyone
each          either         neither        everybody     everyone
another      anything    something   the other       nothing
much         everything   nobody      no one          somebody

หมายเหตุ – การใช้ one….another , one… the other

1.1. ถ้าหมายความว่า “ไม่…ใดก็…หนึ่ง” หรือ “อีกหนึ่ง” ใช้ one คู่กับ another  ได้
1.2. ถ้ามีเพียงสองจำนวน หรือ สองส่วนเท่านั้น   ใช้ one คู่กับ the other ได้
เช่น Mary buys two bicycles, one for her daughter , and the other for her son.

2. Indefinite Pronouns  แบบพหูพจน์  ใช้คำสรรพนามรูปพหูพจน์  กิริยาจะเป็นพหูพจน์ด้วย
เช่น  both , few, many several.

5. Relative Pronouns
Relative Pronouns  คือ สรรพนามที่ใช้แทนคำนามที่อยู่ข้างหน้า  โดยทำหน้าที่เชื่อม clauses เข้าด้วยกัน
เช่น who , whom , whose , which , that , as

Relative Pronouns  แบ่งตามหน้าที่ได้ดังนี้

1. Personal  (คน) ได้แก่

–  who  ใช้แทนคำนามที่ทำหน้าที่เป็นประธานทั้งเอกพจน์และพหูพจน์
A student who pays attention in the class gets a good grade.
People who live in Bangkok cope with the traffic problem.

– whom ใช้แทนคำนามที่ทำหน้าที่เป็นกรรมทั้งเอกพจน์และพหูพจน์
The teacher whom I met yesterday is your uncle.

–  whose  ใช้แทนคำนามที่ทำหน้าที่แสดงความเป็นเจ้าของ
This woman whose purse was lost  is going to  see the police.

2. Non-Personal (สัตว์, สิ่งของ) ได้แก่

– which  ใช้แทนคำนามที่ทำหน้าที่เป็นประธานและกรรม
The gift which I bought yesterday is so expensive.

ในกรณีที่ which เป็น กรรมของ preposition จะต้องเอาpreposition มาไว้ข้างหน้า which ด้วย
This is the house in which Mary lives.
This is the thesis to which John refer.

หากเป็นการใช้ เกี่ยวกับสถานที่ in which , to which เช่น
This is the house in which Mary lives. เป็น
This is the house where Mary lives.

คลิกอ่านเรื่อง >> การใช้ this that these those

เรื่องที่ควรอ่านเพิ่มเติม คลิก >> Noun

ประวัติความเป็นมาของภาษาอังกฤษ

History of the English Language
A short history of the origins and development of English

The history of the English language really started with the arrival of three Germanic tribes who invaded Britainduring the 5th century AD. These tribes, the Angles, the Saxons and the Jutes, crossed the North Sea from what today is Denmark and northern Germany. At that time the inhabitants of Britain spoke a Celtic language. But most of the Celtic speakers were pushed west and north by the invaders – mainly into what is now Wales, Scotlandand Ireland. The Angles came from Englaland and their language was called Englisc – from which the wordsEngland and English are derived.

ประวัติศาสตร์ภาษาอังกฤษอันที่จริงแล้วเริ่มต้นขึ้นจากการบุกรุกอาณาจักรบริเทน ของชนเผ่าชาวเจอร์มานิกทั้งสามในศตวรรษที่ 5 ซึ่งก็คือ ชนเผ่าแซกซอน ชนเผ่าแองโกล และ ชนเผ่าจูทส์ ผู้เดินทางข้ามทะเลเหนือซึ่งปัจจุบันนี้ก็คือดินแดนในส่วนของประเทศเดนมาร์ก และ ตอนเหนือของประเทศเยอรมนี มายังบริเทนซึ่งก็คือประเทศอังกฤษในปัจจุบัน ในขณะนั้นเองผู้คนในบริเทนพูดภาษาเซลติค แต่เมื่อถูกชนเผ่าเจอร์มานิคทั้งสามบุกรุก คนบริเทนที่พูดภาษาเซลติคก็ถูกขับไล่ไปทางตอนเหนือและตะวันตกซึ่งก็คือ เวลส์ สกอตแลนด์ และ ไอร์แลนด์ในปัจจุบัน ชนเผ่าแองโกลเองมาจากดินแดนที่มีชื่อว่าอิงลาแลนด์ และภาษาของพวกเขาก็คือภาษาอิงลิช และนั่นก็คือที่มาของชื่อและภาษาของประเทศอังกฤษ หรือ อิงแลนค์ ในปัจจุบัน

Old English (450-1100 AD)
The invading Germanic tribes spoke similar languages, which in Britain developed into what we now call Old English. Old English did not sound or look like English today. Native English speakers now would have great difficulty understanding Old English. Nevertheless, about half of the most commonly used words in Modern English have Old English roots.

ภาษาอังกฤษยุคเก่า คริสต์ศตวรรษที่ 450 – 1100 
ชนเผ่าเจอร์มานิกผู้บุกรุกบริเทนทั้งสามนั้นพูกภาษาที่คล้ายคลึงกัน ซึ่งในอาณาจักรบริเทนเองได้พัฒนาภาษานี้เป็นภาษาที่เราเรียกว่าภาษาอังกฤษยุคเก่าในปัจจุบันซึ่งเจ้าภาษาอังกฤษยุคเก่านี้ไม่ได้มีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับภาษาอังกฤษในปัจจุบันแต่อย่างใด และแม้แต่เจ้าของภาษาอังกฤษเองก็ยากที่จะเข้าใจได้ อย่างไรก็ตาม มากกว่าครึ่งของคำศัพท์ภาษาอังกฤษที่เราใช้กันในปัจจุบันก็มีรากมาจากภาษาอังกฤษยุคเก่าที่คนพูดกันในปีคริสต์ศตวรรษ 1100   

Middle English (1100-1500)
In 1066 William the Conqueror, the Duke of Normandy (part of modern France), invaded and conquered England. The new conquerors (called the Normans) brought with them a kind of French, which became the language of theRoyal Court, and the ruling and business classes. For a period there was a kind of linguistic class division, where the lower classes spoke English and the upper classes spoke French. In the 14th century English became dominant in Britain again, but with many French words added. This language is called Middle English. It was the language of the great poet Chaucer (c1340-1400), but it would still be difficult for native English speakers to understand today. 

ภาษาอังกฤษยุคกลาง คริสตศตวรรษที่ 1100-1500
ในปี 1066 วิลเลียมดยุคแห่งนอร์มันดี ซึ่งก็คือส่วนของประเทศฝรั่งเศสในปัจจุบัน ได้เข้าบุกรุกและเอาชนะอังกฤษได้ ผู้ปกครองใหม่ชาวฝรั่งเศสจึงนำอิทธิพลแห่งภาษาฝรั่งเศสเข้าสู่ประเทศอังกฤษ ซึ่งภาษาฝรั่งเศสในยุคนั้นถือเป็นภาษาของคนชั้นสูงเช่นพวกขุนนางหรือใช้ในศาล และพวกนักธุรกิจทั้งหลาย ส่วนพวกคนชั้นล่างก็พูดภาษาอังกฤษบ้านๆกันไป จนถึงศตวรรษที่ 14 อังกฤษประกาศอิสรภาพจากการตกอยู่ใต้การปกครองของฝรั่งเศส แต่จนถึงขณะนั้นก็มีคำในภาษาฝรั่งเศสเป็นจำนวนมากที่หลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งของภาษาอังกฤษแล้ว ภาษาอังกฤษในยุคนั้นจึงถูกจัดอยู่ใน ภาษาอังกฤษยุคกลางซึ่งแม้แต่เจ้าของภาษาอังกฤษเองก็ยังยากที่จะเข้าใจได้

Modern English
Early Modern English (1500-1800)
Towards the end of Middle English, a sudden and distinct change in pronunciation (the Great Vowel Shift) started, with vowels being pronounced shorter and shorter. From the 16th century the British had contact with many peoples from around the world. This, and the Renaissance of Classical learning, meant that many new words and phrases entered the language. The invention of printing also meant that there was now a common language in print. Books became cheaper and more people learned to read. Printing also brought standardization to English. Spelling and grammar became fixed, and the dialect of London, where most publishing houses were, became the standard. In 1604 the first English dictionary was published.

ภาษาอังกฤษสมัยใหม่ ยุดเริ่มแรก คริสตศตวรรษ 1500 – 1800  
ในช่วงปลายของภาษาอังกฤษในยุคกลางได้เกิดความเปลี่ยนแปลงในภาษาอังกฤษอย่างชัดเจน ซึ่งก็คือการออกเสียง โดยเสียงสระในภาษาอังกฤษนั้นสั้นขึ้นและสั้นขึ้นเรื่อยๆ พร้อมทั้งในศตวรรษที่ 16 ประเทศอังกฤษได้มีการติดต่อค้าขายกับหลากหลายประเทศจากทั่วโลก จึงมีคำใหม่ๆเกิดขึ้นมากมาย และในขณะนั้นเองได้มีการประดิษฐ์เครื่องพิมพ์ขึ้นมาเป็นครั้งแรกของโลกซึ่งทำให้ภาษาอังกฤษได้รับการบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรอย่างเป็นทางการ หนังสือมีราคาถูกลงและคนก็อ่านหนังสือกันมากขึ้นเรื่อยๆ  และการตีพิมพ์นั่นเองเป็นสิ่งที่นำความเป็นมาตรฐานมาสู่ภาษาอังกฤษในยุคใหม่ และพจนานุกรมภาษาอังกฤษเล่มแรกของโลกได้รับการตีพิมพ์ในปี 1604

Late Modern English (1800-Present)
The main difference between Early Modern English and Late Modern English is vocabulary. Late Modern English has many more words, arising from two principal factors: firstly, the Industrial Revolution and technology created a need for new words; secondly, the British Empire at its height covered one quarter of the earth’s surface, and the English language adopted foreign words from many countries.

ภาษาอังกฤษสมัยใหม่ยุคปลาย ตั้งแต่ปี 1800 จนถึงปัจจุบัน
ข้อแตกต่างที่เห็นได้ชัดระหว่างภาษาอังกฤษสมัยใหม่ในยุคเริ่มแรกและภาษาอังกฤษสมัยใหม่ในยุคปลายก็คือเรื่องของคำศัพท์ ซึ่งคำศัพท์จำนวนมากได้เกิดขึ้นและถูกบัญญัติเข้าไปในภาษาอังกฤษสมัยใหม่ยุคปลาย ซึ่งที่มาของคลังคำศัพท์ใหม่มากมายนั้นก็มีอยู่สองสาเหตุนั่นก็คือ การปฏิวัติอุตสาหกรรมและเทคโนโลยี และสาเหตุที่สองก็คือ คนจากทั่วโลกเรียนและพูดภาษาอังกฤษกันมากขึ้นเรื่อยๆทำให้ภาษาอังกฤษเองก็ได้รับอิทธิพลมาจากภาษาอื่นๆเช่นกัน    

สามารถติดตามคอร์ลัมเกี่ยวกับภาษาอังกฤษต่างๆได้ลิ้งค์ข้างล่างเลยนะคะ
 

http://www.engtest.net/

Reference: EnglishClub.com
Translated into Thai by Eva Lee
Contact: 

[email protected]

http://www.engtest.net/